• Wyniki konkursu "Mój pupil"

          • Wyniki konkursu „Mój pupil”

            Na konkurs wpłynęły 23 prace. Oceniali je: pan Stefan Kasprzyk (fotograf) i pani Małgorzata Stołecka (nauczycielka języka polskiego). Oto lista zwycięzców szkolnego konkursu fotograficznego „Mój pupil”:

            Klasy 1 – 3

            NAJLEPSZE ZDJĘCIE

            I miejsce

            Agata Heyser „Spostrzegawcza Tina”

            II miejsce

            Małgorzata Klimczak „Skok w dal”

            III miejsce

            Wojciech Krawiecki „Luna idzie na zakupy”

            Wyróżnienie specjalne

            Zuzanna Kwaczyńska „Ja i mój pies Kajtuś”

            Zuzanna Skrzydło „Biszkoptowa kulka”

            NAJCIEKAWSZY TYTUŁ

            Paweł Pendelski „Przyjaciele z Bremy”

            Klasy 4 - 8

            NAJLEPSZE ZDJĘCIE

            I miejsce

            Maciej Pławski „Karmelek”

            II miejsce

            Eryk Gulajew „Ja tu pilnuję”

            III miejsce

            Wiktoria Pendelska „Mój słodziak Mentuś”

            Wyróżnienie specjalne

            Artur Rachwalski „Mój pies na polu”

            NAJCIEKAWSZY TYTUŁ

            Jerzy Matuszewski „Czasem trzeba się zatrzymać”

            Organizatorzy konkursu dziękują wszystkim uczestnikom i gratulują zwycięzcom.

            Wyżej wymienieni uczniowie nagrody mogą odebrać w szkole.

            Wszystkie zdjęcia zostały opublikowane na stronie internetowej szkoły.

             

            18

          • Razem w kuchni

          •  

            "Razem w kuchni" - dziękujemy wszystkim, którzy pomogli w stworzeniu galerii ! 

            Stworzyli ją razem z nami:

            Oliwier Szymczak 1a

            Paweł Pendelski 3a

            Wiktoria Pendelska 8a

            Oskar Steczkowski 6b

            Jerzy Matuszewski 6b

            Adam Korbanek 4a

            Karol Sękowski 6b

            Wiktoria Kwiatkowska 6b

            Maja Baran 4a

            Liliana Muszyńska 1b

            Antoni Cyran 3b

            14

          • Za co cenimy naszą patronkę

          • "Elżbietę Zawacką, patronkę naszej szkoły cenię za bycie bardzo dobrą i odpowiedzialną osobę zasługującą na powołanie patronki". 

            Wiktor Gumieniak kl. 4a

            "Elżbietę Zawacką, patronkę naszej szkoły cenię za to że była jedyną i niepowtarzalną kobietą wśród cichociemnych". 

            Oskar Steczkowski kl. 6b

            "Elżbietę Zawacką, patronkę naszej szkoły cenię za ODWAGĘ I POŚWIĘCENIE SIĘ OJCZYŹNIE I SPRAWOM SPOŁECZNYM" .

            Eryk Gulajew kl. 4a

            "Elżbietę Zawacką, patronkę naszej szkoły cenię za jej wartosci, z którymi może identyfikowac sie każdy Polak. Praktycznie pokazała czym jest patriotyzm, wolność, odwaga, pamięć o przeszłości, konsekwencja i uparte dążenie  do szlachetnych celów" . 

            Paula Kozioł kl. 4a

            "Elżbietę Zawacką, która jest patronką naszej szkoły cenię za ODWAGĘ, determinację i postawę patriotyczną. Jest wzorem do naśladowania dla nas wszystkich" .

            Maciej Pławski kl. 4a

            "Gen. prof. Elżbietę Zawacką patronkę naszej szkoły cenię za odwagę i poświęcenie, za walkę o ojczyznę. Jest wzorem do naśladowania" .      

            Patryk Kujawski kl. 4a

             

            -----

             

             

          • Czy znacie Elżbietę Zawacką?

          • 📢 Czy znacie Elżbietę Zawacką ⁉️ Jej życie to gotowy scenariusz na doskonały film wojenny... 🎬 🎥

             

            🕵 Elżbieta Zawacka, matematyk i profesor nauk humanistycznych, żołnierz AK, powstaniec warszawski, więzień okresu stalinowskiego, społeczniczka oraz inicjatorka powstania Fundacji „Archiwum Pomorskie Armii Krajowej”, a także legendarna kurierka, emisariuszka Komendanta Głównego ZWZ do Sztabu Naczelnego Wodza w Londynie, jedyna kobieta w szeregach cichociemnych oraz druga w historii polskich sił zbrojnych generał brygady WP ‼️🎖🇵🇱

             

            💪 🇵🇱 Cechy jej charakteru: odwaga, determinacja i konsekwencja oraz doskonała pamięć i biegła znajomość języka niemieckiego, a także nordycki typ urody sprawiły, że była doskonałym kurierem. Podczas II wojny światowej, posługując się fałszywymi dokumentami, ponad sto razy przekraczała granicę III Rzeszy, przenosząc nielegalnie na trasie Warszawa-Berlin rozkazy, meldunki, informacje, mikrofilmy oraz pieniądze. 

             

            ℹ Urodziła się 19 marca 1909 r. w Toruniu. Tam skończyła niemiecką szkołę podstawową oraz zdała maturę w Żeńskim Gimnazjum Humanistycznym. W 1935 r. ukończyła studia matematyczne na Wydziale Matematycznym Uniwersytetu w Poznaniu, następnie pracowała jako nauczyciel matematyki kolejno w Sompolnie (Łódzkie), Otorowie (Poznańskie), Toruniu i Tarnowskich Górach. Podczas studiów zaangażowała się w działalność Przysposobienia Wojskowego Kobiet (PWK), po studiach łączyła pracę nauczyciela matematyki z funkcją instruktora przysposobienia obronnego dla kobiet oraz prowadziła własny hufiec. 

             

            ℹ W 1937 r. zrezygnowała z pracy w szkole, aby oddać się w pełni tworzeniu struktur PWK. Od 1939 r. pełniła funkcję komendantki Rejonu Śląskiego PWK w Katowicach. We wrześniu 1939 r., jako żołnierz Kobiecego Batalionu Pomocniczej Służby Wojskowej, walczyła w obronie Lwowa. Po przyjeździe do Warszawy, w październiku 1939 r., została zaprzysiężona pod pseudonimem „Zelma” w nowo powstałej Służbie Zwycięstwu Polski i oddelegowana do tworzenia lokalnych struktur SZP na – znany jej z pracy instruktorki w PWK – Śląsk. Na Śląsku pełniła funkcję szefowej łączności w Komendzie Podokręgu SZP-Związku Walki Zbrojnej.

             

            ℹ Pod koniec 1940 r., ze względu na biegłą znajomość języka niemieckiego, została przeniesiona do Warszawy. W strukturach Oddziału V Sztabu Komendy Głównej ZWZ-AK (kryptonim „Zagroda”), pod  pseudonimem „Zo”, pełniła funkcje szefa Działu Łączności Zagranicznej oraz kuriera.

             

            ℹ W latach 1941-1942, podczas pobytów w Warszawie, uczestniczyła w tajnym nauczaniu oraz studiowała pedagogikę społeczną na tajnych kompletach Wolnej Wszechnicy Polskiej. Od 1942 r., jako „Sulica”, kierowała śląskim referatem Wojskowej Służby Kobiet w AK.

             

            ℹ W grudniu 1942 r. posługując się francuskimi dokumentami na nazwisko Elise Riviere, podjęła pierwszą, niestety nieudaną, próbę dotarcia do Londynu. W lutym 1943 r., jako emisariuszka Komendanta Głównego AK, Stefana Roweckiego, ponownie wyruszyła z Warszawy, by przez Niemcy, Francję, Andorę, Hiszpanię i Gibraltar dotrzeć do Sztabu Naczelnego Wodza w Londynie. Jej misją była poprawa łączności między Sztabem Naczelnego Wodza w Londynie a KG AK w Warszawie oraz przedstawienie żądania gen. Stefana Roweckiego „Grota” dotyczącego uregulowania prawnego statusu służby żołnierzy-kobiet AK (w dekrecie Prezydenta Rzeczypospolitej, Władysława Raczkiewicza, z dnia 27 października 1943 r. o przepisach dyscyplinarnych dla kobiet pełniących Pomocniczą Służbę Wojskową zapisano, że żołnierze kobiety mają te same obowiązki i prawa co żołnierze mężczyźni). 

             

            🚢 Po trzech miesiącach podróży dotarła statkiem do Londynu, podając się za Elizabeth Watson. Podczas spotkania z prezydentem Władysławem Raczkiewiczem oraz gen. Władysławem Sikorskim zdała relację z sytuacji w okupowanym kraju oraz przekazała informacje i mikrofilmy z Komendy Głównej AK. 

             

            🛩 Po wykonaniu zadania podjęła decyzję o powrocie do kraju drogą lotniczą. Zdecydowała się na kurs spadochroniarski. Po ukończeniu kursu została zrzucona ze spadochronem z samolotu Halifax JD-171 „P”, w ramach akcji „Neon 4”, na terytorium okupowanej Polski. Wylądowała w nocy z 9 na 10 września 1943 r. na placówce odbiorczej „Solnica” we wsi Osowiec w powiecie Grodzisk Mazowiecki. Tak wspominała te wydarzenia: 

             

            👤 Szybko przeszłam kurs spadochroniarski. Przebywało się kilka dni w odosobnieniu w Wielkiej Brytanii. Stamtąd przywieziono mnie samochodem na lotnisko. Tam o godzinie 7.00 wieczorem razem z innymi cichociemnymi załadowaliśmy się do samolotu.

             

            ℹ Po powrocie do kraju w 1943 r. zorganizowała placówki Wydziału Łączności Zagranicznej „Cyrk” w Katowicach, Sosnowcu i Wiedniu, a także zajmowała się szkoleniem kurierów i wytyczaniem nowych tras. W marcu 1944 r. została zdekonspirowana, groziło jej aresztowanie i musiała uciekać z Warszawy. Znalazła schronienie u sióstr Niepokalanek w Szymanowie k. Sochaczewa. Do Warszawy powróciła tuż przed wybuchem powstania warszawskiego i rozpoczęła pracę w Wojskowej Służbie Kobiet Komendy Głównej Armii Krajowej - Oddział I (Organizacyjny). Walczyła w Śródmieściu Północnym. Po zakończeniu powstania wydostała się z Warszawy wraz z ludnością cywilną i wyjechała do Krakowa. Tu zajęła się odbudowaniem struktur komórki łączności oddziału V Komendy Głównej AK „Zagrody” oraz nawiązywaniem łączności z Londynem, a także nadzorowaniem działalności kurierskiej na trasach do Szwajcarii. 

             

            🗓 W grudniu 1944 r. opracowała trasę do Sztabu Naczelnego Wodza w Londynie dla emisariusza Jana Nowaka-Jeziorańskiego i jego żony Jadwigi Wolskiej vel Zaleskiej „Grety”. 

             

            ℹ W styczniu 1945 r. powróciła do Krakowa ze swojej ostatniej trasy kurierskiej - przewiozła pocztę Komendanta Głównego AK gen. Leopolda Okulickiego ps. „Niedźwiadek” do bazy w Kappel k. Freiburga. Po rozwiązaniu, w styczniu 1945 r., AK i zdemobilizowaniu zaangażowała się w działalność  Delegatury Rządu na Kraj oraz Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość”. 

             

            ℹ W 1946 r. podjęła pracę jako inspektor w Państwowym Urzędzie Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego przy Ministerstwie Obrony Narodowej. Zajmowała się m.in. organizowaniem akcji dożywiania najbardziej potrzebujących i opieki medycznej dla dzieci na wsi. W 1948 r., po zwolnieniu z urzędu, ponownie podjęła pracę nauczycielki matematyki, najpierw w Łodzi, a następnie w Toruniu i Olsztynie.

             

            🗓 5 września 1951 r. została aresztowana i oskarżona o działalność w siatce szpiegowskiej cichociemnego, mjr. Andrzeja Czaykowskiego ps. „Garda” oraz o przechowywanie banknotu 10 dolarowego. Po procesie pokazowym, wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Warszawie z 28 listopada 1952 r., została skazana za szpiegostwo na rzecz wywiadu brytyjskiego na 10 lat pozbawienia wolności. Wyrok odbywała w więzieniu przy ul. Rakowieckiej w Warszawie, a później w Grudziądzu, bydgoskim Fordonie oraz w Bojanowie. Podczas pobytu w więzieniu zaangażowała się nauczanie współwięźniarek. W więzieniu Fordonie uczyła w przywięziennej szkole oraz pomagała więźniarkom w przygotowaniu do matury.   

             

            🗓 Po zwolnieniu z więzienia w wyniku amnestii 24 lutego 1955 r., podjęła pracę pedagoga w Sierpcu, a później w Toruniu. Kolejny etap swojego życia poświęciła pracy naukowej. W 1965 r. obroniła na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu doktorat i objęła stanowisko adiunkta andragoga w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Gdańsku. W 1975 r., już jako doktor habilitowany, rozpoczęła pracę w Instytucie Pedagogiki i Psychologii Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. W 1976 r. wyjechała w celach badawczych do Londynu. Po powrocie do kraju spotkały ją z tego powodu represje i szykany ze strony władz komunistycznych, co ostatecznie doprowadziło do rezygnacji z pracy naukowej i przejścia na emeryturę w 1978 r. 

             

            🗓 W 1996 r., na wniosek Rady Wydziału Nauk Historycznych, została mianowana profesorem nauk humanistycznych. Na emeryturze zajęła się ochroną spuścizny historycznej AK oraz upamiętnianiem roli kobiet w jej strukturach. Założyła koło kombatantów AK przy Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” oraz działała w Zrzeszeniu Kaszubsko-Pomorskim. Współtworzyła Światowy Związek Żołnierzy AK, w którym objęła funkcję wiceprezesa Zarządu Głównego. Była inicjatorką powstania fundacji „Archiwum Pomorskie Armii Krajowej” 🗄 🗂(od 2009 r. Fundacja Generał Elżbiety Zawackiej). Dzięki jej finansowemu zaangażowaniu w Warszawie powstał pomnik Wojskowej Służby Kobiet.  

             

            👤 Elżbieta Zawacka została odznaczona dwukrotnie Orderem Wojennym Virtuti Militari V klasy, pięciokrotnie Krzyżem Walecznych, Orderem Orła Białego, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Krzyżem Komandorskim tego orderu z gwiazdą. 

             

            🗓 W 2002 r. otrzymała tytuł Kustosza Pamięci Narodowej z rąk prezesa IPN prof. Leona Kieresa. W 2006 r. została awansowana, jako druga kobieta w historii polskich sił zbrojnych, do stopnia generała brygady Wojska Polskiego.   

             

            ✝️ Zmarła 10 stycznia 2009 r. Pochowana została z honorami wojskowymi należnymi generałom Wojska Polskiego na cmentarzu św. Jerzego w rodzinnym Toruniu.  

            #ArchiwumIPN   #AIPN   #ElżbietaZawacka   #cichociemni   #AK   #PRL   #Toruń   #WWII   #powstaniewarszawskie

            Źródło: Archiwum Instytutu Pamięci Narodowej